Archivo de la etiqueta: PP

PSOE e PP son a mesma cousa

Unha das leccións aprendidas tras un mes e pouco no Concello de Santiago é que PSOE e PP son a mesma cousa, as súas propostas e intereses son idénticas, so cambian na forma de explicalo nos medios. 

Compostela Aberta (CA) foi a forza política máis votada nas eleccións de maio. No seu programa apostaba claramente pola Compostela Social, pola reducción da pobreza e da exclusión social, sendo un dos temas centrais da campaña a proposta da Rede Galega contra a Pobreza para Santiago:  Dobrar o investimento social, de 55€/hab/ano a 110€/hab/ano, chegando á media do resto de concellos galegos.

Cando nos vimos co PSOE de Paco Reyes o 4 de xuño, unha das súas 6 condicións para apoiar a investidura era incrementar x3 o gasto social. Ao PSOE non lle chegaba con dobralo, tal e como propuña CA, o PSOE esixía triplicalo: 160€/hab/ano en investimento social para 2019. Ah!, por fin volveron os socialistas? Non, era so un xesto de cara a galería, pura hipocresía (de pequenos a esto lle chamábamos «mentir», pero non é unha palabra politicamente correcta).

En números gordos:

  • O orzamento do Concello de Santiago en 2015 é de 102M€ [1], sen incluir as empresas municipais.
  • O investimento social en 2015 suma 5M€ [2], case o 5% do orzamento municipal anual.
  • A proposta de CA e A Rede Galega contra a Pobreza implica dobrar o gasto social, é dicir,
    5M€ máis. O PSOE esixía, en teoría, elevalo en 10M€.

O PP e o PSOE son o mesmo. A diferencia limítase ao que contan nos medios:

O PP vai de cara, é dicir, venden a falsa recuperación económica para defender a baixada de impostos. Total, menos ingresos públicos, menos servizos públicos, máis negocio. O seus grandes éxitos de xestión inclúen depuradoras que non depuran (Ferrol) e hospitais públicos con servizos privados (Vigo). Son cabezóns, pero van de cara, cara o austericidio. Foinos tan ben coa estratexia austericida…

O PSOE esixe publicamente o aumento do gasto social, tripicalo, pero rebaixando os ingresos fiscais. Gastar 10M€ máis cada ano nun orzamento total de 102M€, pero ingresando menos. Claro…. Déixame revisar o meu libro de matemáticas de 2º de EGB, a ver onde saía a operación «multiplicación dos panes e dos peces»… Hipocresía, cinismo, disfrazados cunha flor na palabra socialistas.

Compostela é a cidade galega:

  • Con maior renda per cápita, con diferencia.
  • Con menor tipo de IBI de Galicia. Por exemplo, Vigo ten un tipo do 0,90, Santiago do 0,54.
  • Con menor inversión social per cápita de 6 das 7 cidades [3].

É normal que o PSOE se afundira nas eleccións de maio en Santiago. Para apostar polo neoliberalismo e o austericidio, a xente prefire votar aos profesionais do PP, polo menos van de cara. Sendo unha mala copia do PP, os socialistas de Santiago están abocados á irrelevancia electoral.

O problema é que as 18.000 persoas en risco de exclusión e pobreza, as persoas que máis sufriron os efectos da crise e as políticas de debilitamento dos servizos públicos, non poden esperar outros 4 anos por unha maioría absoluta de CA.

O bo de ter sido xerente e administrador de empresas durante 13 anos na miña vida profesional anterior, é que sei que os números non minten, minten as persoas. Esperaba algo máis dos socialistas e da súa suposta socialdemocracia. Pensaba que aprenderan a lección. Era un  inxenuo. Welcome to the jungle.

 

Links a datos públicos:

[1] Orzamento de ingresos previstos para 2015 (pdf)

[2] Orzamento de gasto social en 2015: Asistencia social primaria + UMAD (Unidade municipal atención á drogodependencia) + Atención á Muller + Atención a persoas migrantes

[3] Inversión social per cápita das 7 cidades, ano 2013: Lugo, 157 €/hab/ano; Ferrol, 109 €/hab/ano; A Coruña, 95€/hab/ano; Ourense 85€/hab/ano; Vigo, 67€/hab/ano; Santiago, 56 €/hab/ano; Pontevedra, 49€/hab/ano. 

 

Share

Obligación, según el hijo de la ex de Pujol

¿Qué es «hacer lo correcto»? Algunos dirán que es subjetivo, dependiente del contexto. Yo afirmo que, casi siempre, «hacer lo correcto» es una decisión objetiva y evidente. Lo hacemos o no, elegimos entre «lo correcto» o cualquier alternativa, dependiendo de nuestra ética personal y valentía.

«Mi hijo me dice que hable, que es un delicuente y es mi obligación… que nos ha robado a todos los catalanes»

El texto es de un SMS de Victoria Álvarez, la ex del primogénico de Jordi Pujol, el correo familiar de maletas con dinero negro hacia Andorra y el más allá fiscal.

En respuesta a Jorge Moragas, jefe de gabinete de Rajoy y del PP, Victoria citaba a su hijo. «Es mi obligación…» le decía. Y ella se dejaba seducir, tal vez, por los intereses de España y los halagos del popular Moragas a su acción, digna de un monumento.

Probablemente, antes de declarar ante la policía y denunciar públicamente la corrupción del clan Pujol, mafiosos envueltos en capa de súper héroes del catalanismo, herededores de los prohombres que trajeron la democracia; Victoria, sopesaba las consecuencias de enfrentarse al poder y sus acólitos, estómagos agradecidos.

Las alcantarillas de un legado de años de dictadura y la naturaleza del ser humano, pragmático instinto de supervivencia, enfrentadas a la opinión de un hijo cualquiera, capaz de recordarle a la actriz de esta película de serie B, cuál era su obligación.

Tal vez sean los hijos los únicos capaces de gritar aquello de que el rey está desnudo. Los que dispongan de ética personal y valentía, por favor, den un paso al frente. El Estado nos ha mentido durante 35 años, y cada SMS privado expuesto a la luz, evidencia más lo oscuro e intrincado de sus catacumbas.

Share

Comentario sobre «Martes Negro». Hacia dónde: Economía verde.

El televisivo economista José Carlos Díez (@josecdiez) ha publicado un post titulado «Martes Negro», donde crítica la grave situación de la economía española, en base a los resultados de la Encuenta de Población Activa (EPA, 1ºT 2014).

Además de dejar un comentario en su blog, me gustaría extenderme algo más con 2 puntualizaciones de un no-economista:

1. «[…] el abismo en el que nos ha metido Mariano Rajoy»

Empecemos presumiendo de memoria de más de 24 meses. En el abismo nos han metido PSOE + PP, ambos. Lo han hecho con mucha corrupción institucional, e inversiones en mega infraestructuras sobredimensionadas o innecesarias.

2.  «[…] lo primero es poner a la economía a crecer en una senda sostenible»

Las recetas económicas de PP y PSOE se parecen, mucho:

  • El PP apuesta por mucha austeridad para reducir el déficit, ganando competitividad gracias a la devaluación salarial y precarización social. Si cobramos menos y vivimos peor, venderemos más.
  • El PSOE apuesta por bastante austeridad, lo mismo pero con menor precarización social. Mismo veneno, pero en menor dosis, gracias a mayor inversión pública.

Un hipotético nuevo «Plan E» y sus aceras remozadas no sirvieron ni servirán. Tampoco la obra pública de mega infraestructuras o viviendas, nos sobran las actuales. Yo digo sí a crecer de forma sostenible a través de inversión pública, pero ¿hacia dónde? ¿cómo?

Parte de la solución está en la economía verde, o transición ecológica de la economía, capaz de dar una respuesta compatible con la sosteniblidad económica, social y medioambiental.

La inversión pública bajo las directrices del «Green New Deal», reduciría nuestra dependencia energética, apostando por sectores de elevada creación de empleo: energías renovables, rehabilitación energética de edificios, gestión de residuos, transporte y agricultura ecológica.

Europa puede volver a ser una referencia. Más pronto que tarde, tanto China como USA tendrán que reducir sus emisiones y apostar por un crecimiento económico compatible con el medio ambiente. Europa está en la posición idónea para liderar la transición ecológica de la economía mundial.

Share

Las promesas rotas en política: sin culpa ni castigo

Tras la publicación en el BOE de la tan ansiada reforma laboral, cualquier usuario de Internet habrá podido tirar de hemeroteca digital para comprobar la falta absoluta de valor del programa y las promesas pre-electorales del partido en el Gobierno.

La subida de impuestos y el abaratamiento del coste del despido no aparecían en el programa electoral del PP, y fueron medidas descartadas durante meses en numerosas declaraciones públicas por cargos destacados del Gobierno.

Se demuestra así que el programa electoral es una herramienta inservible, cientos de páginas de circunloquios y vacuidades. Y las palabras de las declaraciones pre-electorales se las lleva el viento. No hay promesas ni compromisos, sólo palabras de nulo valor.

Con respecto a la subida de impuestos, el Gobierno utilizó la manida excusa de haberse encontrado con la sorpresa de un déficit mucho mayor del previsto (8,3% en lugar de 6%); como si el déficit fuera algo que uno se encuentra como se encuentra un grano, cana o arruga una mañana cualquiera ante el espejo.

Daba igual que el citado desvío fuera en su mayor parte debido a las autonomías (75% del mismo), y daba igual que unas muchas hubieran estado gobernadas por el PP durante años y otras pocas durante «sólo» 6 meses. La evidencia demuestra que los presidentes de las CCAA se relacionan con su gobierno central como el Gobierno con los ciudadanos y votantes: sin culpa ni castigo.

Si nos referimos al abaratamiento del despido, simplemente no hay excusas con las que culpar al anterior Ejecutivo, sino excusas sin más. Y aquí no pasa nada. Aún con culpa (por supuesto, ni reconocida ni entonada), tampoco hay castigo.

En un País tan acostumbrado al olvido, más que una Ley de Memoria Histórica, sería necesaria una Ley de Promesas Cumplidas, obligando a los diferentes partidos a incluir al menos un par de folios de compromisos -cualitativos y cuantitativos- dentro de sus preciosos programas electorales, con más de 200 páginas repletas de palabras vacías adornadas con retratos sonríentes.

¿Cuándo la palabra en boca de un político tendrá valor, y faltar a ella su debida y estipulada consecuencia? Cuando uno es ya mayor para faltar a su palabra, debe serlo también para aceptar las consecuencias.

Share